«Στρίβειν» διά του αρραβώνος…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ακόμη και ο Ντίνος Ηλιόπουλος, αυτός ο μεγάλος Έλληνας ηθοποιός, δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει τα γέλια του στο άκουσμα της πρότασης που έβαλε χθες στο «τραπέζι» η κυβέρνηση, σχετικά με τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το μνημόνιο.

Όσο «ατσίδας» και να είσαι, όπως λεγόταν η ταινία του 1962 με την οποία καθιερώθηκε η περίφημη έκφραση «στρίβειν διά του αρραβώνος» από τον αείμνηστο Ηλιόπουλο, δεν είναι δυνατόν να πας στον ελληνικό λαό μετά από δύο χρόνια μνημονίου, υπερφορολόγησης και κούφιων υποσχέσεων και να του θέσεις το ερώτημα: «θέλεις ή όχι;».Δεν είναι μόνον γελοίο, αλλά δείχνει, ότι δεν θέλεις να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα.

Πρόκειται για ένα ερώτημα, που αν και ακούγεται κωμικό, στην πραγματικότητα αποτυπώνει την τραγωδία την οποία βιώνει σήμερα η χώρα μας, ως αποτέλεσμα της ανικανότητας και της απουσίας πραγματικής βούλησης εκ μέρους της κυβέρνησης να τιμήσει τις υποσχέσεις που έδωσε στον ελληνικό λαό και στους δανειστές της.

Τώρα το θυμήθηκε το δημοψήφισμα;

Δύο χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας, βάσει του αποτελέσματος εκλογών, στις οποίες κέρδισε με το διαβόητο «λεφτά υπάρχουν», και ενάμιση χρόνο μετά την έναρξη εφαρμογής ενός προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, δομημένου έτσι ώστε να διατηρηθεί στο ακέραιο το «μεγάλο και σπάταλο κράτος»;
Ποιο είναι το ερώτημα που θα θέσει η κυβέρνηση ενώπιον του ελληνικού λαού και τι απάντηση περιμένει να πάρει;

Αν θέλει ο λαός αυτός να φορολογηθεί και άλλο ή αν πρέπει να διατηρηθεί η μονιμότητα στο δημόσιο τομέα;

Αν πρέπει να κοπούν και άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις ή αν πρέπει να μικρύνει άμεσα το βάρος που θέτουν στα δημόσια οικονομικά οι δεκάδες ή εκατοντάδες δημόσιοι οργανισμοί, φορείς και υπηρεσίες που υπάρχουν σήμερα στο ελληνικό κράτος; Το στενό και το ευρύτερο.

Εντέλει, ποιο ερώτημα είναι εκείνο, που μπορεί να απαντηθεί μέσω δημοψηφίσματος και όχι μέσω εκλογών και πόσο μπορεί να αντέξει στην εξουσία μια κυβέρνηση, αν δεν πάρει τις απαντήσεις που θέλει από την κάλπη;

Εκτός και αν αυτό επιδιώκει… Να φυγοπονήσει, όπως και η προηγούμενη.

Η πρεμούρα που έχει καταλάβει την κυβέρνηση να «νομιμοποιήσει» την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική, προωθώντας σχέδια νόμου στην ελληνική Βουλή σχετικά με τη διενέργεια δημοψηφισμάτων, ίσως είναι πλήρης δημοκρατικού νοήματος.

Γιατί να μην αποφασίζει ο «κυρίαρχος λαός», ιδίως σε ζητήματα μείζονος σημασίας, τα οποία θα κρίνουν το μέλλον της χώρας;

Βεβαίως. Έτσι είναι.

Στην αρχή όμως, και όχι στο τέλος…

Είναι αδιανόητο η χώρα να βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας και η κυβέρνηση να σκέφτεται τώρα, την ύστατη αυτή ώρα, να θέσει στο εκλογικό σώμα το ερώτημα «αν θέλει να σωθεί», αντί να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά του τόπου, ώστε να μην διακυβευθεί περαιτέρω η τύχη των κατοίκων αυτής της χώρας.

Το πραγματικό ερώτημα, για μια χώρα με κυριολεκτικά άδεια ταμεία και χρέος της τάξης των 360 δισ.ευρώ είναι: πόσο γρήγορα μπορεί να θεσπιστεί συνταγματικά ο «ισοσκελισμένος προϋπολογισμός» και τα μηδενικά δημοσιονομικά ελλείμματα;

Το πραγματικό ερώτημα, φίλτατοι της κυβέρνησης, είναι πόσο γρήγορα μπορείτε να απαλλάξετε τον τόπο από τα συντεχνιακά, συνδικαλιστικά και πελατειακά συμφέροντα, «ανοίγοντας» τις αγορές και τα επαγγέλματα στον ανταγωνισμό και τερματίζοντας τις σπάταλες και αδιαφανείς πρακτικές που οδήγησαν τον τόπο στα σημερινά του χάλια…

Αυτό όμως, δεν είναι ένα ερώτημα που μπορεί να απαντηθεί με δημοψήφισμα, αλλά με πράξεις…

Ν. Γ. Δρόσος

Euro2Day