ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

Θέλουμε να ενημερώσουμε τους φίλους αναγνώστες της παρούσας σελίδα μας, ότι λόγω της δυσλειτουργίας που παρουσιάζει η σελίδα στην ανάρτηση άρθρων και φωτογραφιών, μεταφερόμαστε σε νέα σελίδα, στην διεύθυση: www.thenewmail.blogspot.com

Η παρούσα σελίδα μας θα παραμείνει ενεργή ως βοηθητική για την ανάρτηση ειδήσεων και θεμάτων  κατά την διάρκεια που θα υπάρχει πρόβλημα λειτουργίας του Blogger.

Ευχαριστούμε για την κατανόηση σας και σας περιμένουμε να μας επισκεφθείτε στην νέα μας διεύθυνση, με πολλά άρθρα και απόψεις συνεργατών μας.

»The New Daily Mail»

Ομάδα Σύνταξης

 

ΠΥΡΡΕΙΟΣ ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ

Σε πύρρειο νίκη εξελίσσεται για την κυβέρνηση, η υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου και του επίμαχου άρθρου 37, που οδήγησε στη διαγραφή της πρώην υπουργού Λούκας Κατσέλη.

Την ίδια ώρα, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ έχει χάσει και τα τελευταία ψήγματα της αξιοπιστίας της, αφού όχι μόνο αποκαλύφθηκε – με την κατάθεση των επιστολών προς την Κριστίν Λαγκάρντ – ότι η ψήφος τους είχε προεξοφληθεί εδώ και μήνες από τους κ.κ. Παπανδρέου και Βενιζέλο, αλλά και συνεχίζουν, αφού προηγουμένως έδωσαν την ψήφο τους, να ζητούν «πολιτικές πρωτοβουλίες».

 

Η «ομερτά» έσπασε την… ομερτά!

Η εμμονή του ΠΑΣΟΚ να παραμένει στην εξουσία και να κυβερνά επί ερειπίων έχει οδηγήσει τη χώρα σε μεγαλύτερη καταστροφή και από αυτήν την δημοσιονομική.

Στην Ευρώπη έχει ξεσπάσει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, που είναι οικονομικός, και στην Ελλάδα έχει ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος, με άγριες συγκρούσεις εντός και εκτός κοινοβουλίου.

Την ώρα που οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε τίποτε, όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι υποστηρίζουν πως το ευρώ θα χαθεί και η Ευρώπη θα διαλυθεί αν δεν σωθεί τώρα η Ελλάδα και στη χώρα μας έπεφτε ο πρώτος νεκρός, στο κοινοβούλιο ξεσπούσε καυγάς επειδή ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποίησε τη λέξη «ομερτά» (νόμος της σιωπής).

 

Η οικονομική πολιτική έχει εκτροχιαστεί

Γράφει ο
Γιώργος Αγαπητός*

Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν τη φράση «μέτρον άριστον». Αυτό ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει πάντα για όλους τους ανθρώπους σε όλους τους τομείς της ζωής του, ακόμη και στη φύση.

Ό,τι ξεπερνά κάποια όρια σημαίνει υπερβολή και συνεπάγεται καταστροφή. Ο άνεμος είναι χρήσιμος, όταν όμως γίνεται τσουνάμι καταστρέφει ό,τι βρει στο διάβα του. Οι νόμοι είναι απαραίτητοι, όταν όμως είναι αντισυνταγματικοί και απάνθρωποι βιάζουν τη δημοκρατία και εξευτελίζουν την αξιοπρέπεια των πολιτών.

Μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση δεν σημαίνει ότι μπορεί να παίρνει ό,τι αποφάσεις θέλει επειδή έχει μια τυπική πλειοψηφία στη Βουλή.

Κάθε κυβέρνηση οφείλει να ακολουθεί το προεκλογικό της πρόγραμμα γιατί γι΄αυτό ψηφίστηκε.

 

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΑ ΤΥΦΛΑ, Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ

Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν υπ’ αριθμόν 2. Την ώρα που η χώρα βρίσκεται επί ξυρού ακμής και τα μέσα ενημέρωσης απεργούν, οι επικεφαλής της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτής της άτυχης χώρας που λέγεται Ελλάς συναντήθηκαν χθες χωρίς κανένα αποτέλεσμα!

Όπως συνέβη και την προηγούμενη φορά, κατά την τηλεφωνική τους επικοινωνία της 15ης Ιουνίου, η συνάντησή τους (στο πρωθυπουργικό γραφείο στη Βουλή) έγινε και πάλι χωρίς ατζέντα και χωρίς να είναι γνωστό το ζητούμενο.

Επρόκειτο για άλλο ένα χρονικό προαναγγελθείσας αποτυχίας, που, όπως και χθες γράψαμε, εντάχθηκε σε ένα κυβερνητικό επικοινωνιακό παιχνίδι και, μαζί με την προηγηθείσα προχθές επίσκεψη του πρωθυπουργού στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, συνέβαλε στην δημιουργία ενός πέπλου μυστηρίου περί «διεργασιών».

 

Ψάχνουν «στασίδι» για την επόμενη ημέρα

του Γιώργου Παπανικολάου(*)
Το σύστημα διαπλεκόμενης εξουσίας που κυριάρχησε στην Ελλάδα τα τελευταία 37 χρόνια καταρρέει. Οι στυλοβάτες του, οι αρχιερείς αν θέλετε, με όση ισχύ τους απομένει, ψάχνουν απεγνωσμένα ένα «στασίδι» για την επόμενη μέρα.

Βλέπουν το μέγεθος της καταστροφής που έρχεται και θέλουν, έστω την ύστατη ώρα, όχι να ανταποκριθούν στις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά να τις χαλιναγωγήσουν, προς ίδιον όφελος.

Χαμένος κόπος. Η κρίση που οι ίδιοι εξέθρεψαν, μια κρίση πάνω απ’ όλα κοινωνική και πολιτική, θα τους καταπιεί.

Πολιτικοί «γέννημα θρέμμα» του σάπιου παρελθόντος και παρόντος, αφού έφτασαν με τους δικούς του όρους στις κορυφές της εξουσίας, θέλουν τώρα να μας πείσουν ότι ανακαλύπτουν ως άλλες «μωρές παρθένες» τα… κακώς κείμενα.

 

Η ΚΡΙΣΗ, ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ

Με το ξέσπασμα της κρίσης πολλοί ανυποψίαστοι μέχρι τότε άνθρωποι αναρωτήθηκαν για το τι έφταιξε και η χώρα βρέθηκε έρμαιο στις βουλήσεις των ξένων πιστωτών της με συνέπεια να χάσει ακόμα και ένα μεγάλο μέρος της Εθνικής της Ανεξαρτησίας.

Πολλοί προσπάθησαν να δώσουν ιστορικές, κοινωνιολογικές ακόμα και μεταφυσικές ερμηνείες στα πράγματα, άλλοι να επιρρίψουν τις ευθύνες στο σύνολο του κοινωνικού σώματος, ενώ τα κόμματα και μάλιστα αυτά της εξουσίας δεν έχασαν την ευκαιρία μιας νέας μεγάλης κοκορομαχίας για το ποιος ευθύνεται περισσότερο στην άσκηση των πολιτικών που δημιούργησαν τα αδιέξοδα.

Ακόμα και σήμερα που οι επιπτώσεις από την εφαρμογή του μνημονίου και των μέτρων λιτότητας στο σύνολο του κοινωνικού σώματος είναι παραπάνω από εμφανείς και η αποτυχία των μέτρων επίσης, καθώς και η επέκταση της κρίσης βαθμιαία στο σύνολο της ευρωζώνης, πολλοί εξακολουθούν να ψάχνουν να βρουν τις αιτίες πολύ μακριά από εκεί που πραγματικά βρίσκονται.

 

Η ΘΑ ΒΟΥΛΙΑΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, Η ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ»

Στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε, συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες «υπο–κρίσεις», με βασικότερη όλων το συντεχνιασμό και την εκτεταμένη, αλλά και ιδιότυπη, ανομία, σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Για δεκαετίες, μια σειρά αποφάσεων, επιλογών, κατευθύνσεων, προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων δεν υπήρξαν προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης στην υπηρεσία του συλλογικού συμφέροντος. Αντίθετα, επρόκειτο για ωμή επιβολή του κορπορατισμού, όπως εκφραζόταν μέσα από την πρακτική δυναμικών μειοψηφιών. Ομάδες πίεσης επιδίωκαν, με το «έτσι θέλω», την εξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας και διαμόρφωναν, με την ανοχή ή και την εύνοια του πολιτικού συστήματος, στα μέτρα τους τη δημόσια πολιτική. Το υψηλό κόστος αυτών των αποφάσεων για το κοινωνικό σύνολο δεν το προσμετρούσε κανένας, διότι η μεγάλη πλειοψηφία παρέμενε σιωπηλή, αφού πρόσκαιρα υπήρχαν τα περιθώρια του ανεξέλεγκτου δανεισμού και το πολιτικό σύστημα έκλεινε εύκολες και πάντως εκλογικά προσοδοφόρες συμφωνίες, χωρίς φυσικά κανένα σχεδιασμό, αλλά και την οποιαδήποτε συνείδηση των συνεπειών.

 

TO ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΗΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΑΘΛΟ ΚΑΘΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ!

Γράφει ο Τάκης Σπηλιόπουλος

www.adianoito.blogspot.com

Το σημερινό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα έχει αιτίες και αφορμές. Σίγουρα δεν πρόκειται για κατάρα που έπεσε από τον ουρανό, ούτε για σχέδιο σκοτεινών δυνάμεων. Αρκεί η κοινή λογική και η στοιχειώδης γνώση των οικονομικών, για να γίνει αντιληπτό πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Ιδιαίτερα όσοι διάβασαν τη συνέντευξη στο ΒΗΜΑ του πρώην Υπουργού Οικονομικών (1982-83) Δημήτρη Κουλουριάνου, ασφαλώς θα έφριξαν! Με όσα ο ίδιος αποκαλύπτει για τις πιέσεις που δεχόταν, για παράλογες παροχές στα “δικά μας παιδιά”, για τον δανεισμό, που από τότε είχε αρχίσει να παίρνει τη μορφή χιονόμπαλας, όπως λέει. Ο άνθρωπος παραιτήθηκε κάτω από την αφόρητη πίεση για παροχές που δεν άντεχε η οικονομία.

 

ΕΛΛΑΔΑ – ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ, δρ. οικονομικών επιστημών

Η κρίση υπερχρέωσης που βιώνει ο ελληνικός λαός και συνολικά η ελληνική κοινωνία, αποτελεί προϊόν της γενικευμένης κρίσης του συστήματος και ειδικότερα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού, καθώς επίσης κρίση της «οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης» (ΟΝΕ) και του ενιαίου νομίσματος – ευρώ. Αν σε προηγούμενες οικονομικές κρίσεις ο ελληνικός καπιταλισμός είχε κάποια περιθώρια προσαρμογής, σήμερα στα πλαίσια της ευρωζώνης τα περιθώρια έχουν στενέψει πάρα πολύ, ενώ ο βρόγχος των αλλεπάλληλων «Μνημονίων», επιτείνουν την ύφεση, οδηγώντας τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού στη φτώχεια και κοινωνική περιθωριοποίηση.

 

«Κούρεμα» ή αποκρατικοποιήσεις; Διαλέξτε!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Θέλει η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου να κάνει αποκρατικοποιήσεις, όπως έχει δεσμευτεί έναντι των ξένων δανειστών μας, ώστε με την πρόσοδο των πωλήσεων αυτών να καλυφθεί ένα μέρος του δημόσιου χρέους και να φύγει έτσι από τις «πλάτες» των Ελλήνων φορολογουμένων;

Επιθυμεί να πιάσουν τόπο οι θυσίες που κάνει στη διάρκεια της τελευταίας διετίας ο ελληνικός λαός, βλέποντας την αγοραστική του ικανότητα να μειώνεται, το βιοτικό του επίπεδο να πέφτει και την ανεργία να εκτοξεύεται;

Επιθυμεί, εν τέλει, να ξεφύγει η χώρα από την ύφεση και να επιστρέψει στην ανάπτυξη;

Αν ναι, τότε ίσως θα έπρεπε να ρίξει μια ματιά στις αγορές.

Δουλειά των αγορών είναι να «προεξοφλούν» μελλοντικά γεγονότα.
Κάτι σαν σύγχρονες Πυθίες, που όμως ρισκάρουν τα λεφτά τους, με τις προβλέψεις τους.

 

Το κούρεμα οδηγεί σε απώλεια της Δεδηλωμένης

Ακυβέρνητο καράβι που πηγαίνει κατευθείαν στα βράχια είναι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, χωρίς κανείς να είναι σε θέση να προτείνει και να θέσει σε εφαρμογή ένα αξιόπιστο πρόγραμμα διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, χωρίς να μπαίνουν κόκκινες γραμμές στους δανειστές, χωρίς να γνωρίζουμε ποια ακριβώς είναι η γνώμη της ελληνική κυβέρνησης για το επερχόμενο «ριζικό κούρεμα».

Σε μια από τις πιο δύσκολες ιστορικά στιγμές της, η χώρα δεν διαθέτει κανενός είδους ηγεσία. Και για πρώτη ίσως φορά δεν διαφαίνεται κάτι στον ορίζοντα.

Δεν υπάρχει κάτι που να αλλάζει το κλίμα και οι μόνες πληροφορίες που φθάνουν στην κοινή γνώμη αφορούν σε επόμενα και μεθεπόμενα μέτρα και σε διαπιστώσεις.

 

ΑΛΛΑΛΑ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΤΩΝ ΑΣΕΒΩΝ ΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΓΕΝΝΑΙΟ »ΚΟΥΡΕΜΑ»

Σημειολογικά χαρακτηριστική ήταν η χθεσινή εικόνα από το μέτωπο της… χρεοκοπίας:

Μέρκελ και Σαρκοζί συζητούσαν (χωρίς αποτέλεσμα) για το τι μέλλει γενέσθαι, για να καταλήξουν στο τέλος πως… συμφωνούν ότι πρέπει να… συμφωνήσουν επί μιας συνολικής λύσης.

Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος συνέχιζε τον μαραθώνιο των συζητήσεων με την τρόικα πασχίζοντας ακόμη για την περίφημη έκτη δόση και ενώ στο μεταξύ ακόμη και οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου βρίσκονται εντελώς στον αέρα.

Και ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου βρισκόταν στην γαλήνη του Αγίου Όρους, μαζί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και τους ερημίτες και με τον μέλλον της χώρας να αποφασίζεται… ερήμην του.

 

Ας χρεοκοπήσει η Ελλάδα για να σωθεί το ευρώ

By Philip Stephens
Ήρθε η ώρα να αποδεσμεύσουμε την Ελλάδα. Δεν προτείνω βεβαίως να πατήσουμε τα δάχτυλα της ελληνικής κυβέρνησης, ενώ κρέμεται από το χείλος του ευρωπαϊκού γκρεμού. Φτάσαμε, όμως, σε ένα σημείο όπου οι ελπίδες για το καλύτερο οδηγούν στον όλεθρο. Η Ευρώπη χρειάζεται ένα σχέδιο για να διαχειριστεί την πτώση της Ελλάδας.

Η ευρωζώνη έχει δύο προβλήματα: Το πρώτο αφορά στην αφερεγγυότητα της Ελλάδας, στην ευπάθεια της Πορτογαλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας και στον συνεπακόλουθο αντίκτυπο στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Το δεύτερο είναι η δεινή δημοσιονομική και ανταγωνιστική αδυναμία των οικονομιών πέραν του ευρωπαϊκού πυρήνα. Ο χειρισμός του πρώτου προβλήματος δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκην και λύση του δεύτερου. Είναι, όμως, μία απαραίτητη αρχή.

Η πιεστική απόφαση αφορά στον χρόνο και στους όρους της ελληνικής χρεοκοπίας. Είναι πιθανό οι πολιτικοί να έχουν ακόμη τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ μιας ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης και μιας χαοτικής κατάρρευσης, που σύντομα θα παρασύρει άπαντες. Είναι πιθανό, αλλά όχι βέβαιο. Όσο περισσότερο διαφωνούν οι κυβερνήσεις για το πώς θα χτίσουν τείχη προστασίας γύρω από τις άλλες οικονομίες της περιφέρειας, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες αποκτά η ανεξέλεγκτη εξάπλωση της πυρκαγιάς στη Γηραιά Ήπειρο.
Η Ελλάδα θα πρέπει να πάρει την επόμενη δόση του τρέχοντος πακέτου στήριξης. Η κυβέρνηση της Αθήνας έχει επιδείξει τη ζητούμενη αποφασιστικότητα για τη μείωση του ελλείμματος. Άρχισε να εισπράττει φόρους. Τα μακροπρόθεσμα νούμερα, όμως, δεν βγαίνουν και η πολιτική κατάσταση στη χώρα, όπως φάνηκε και από τις απεργίες αυτήν την εβδομάδα, δεν βελτιώνεται. Η ευρωζώνη έχει περιθώριο μερικών εβδομάδων -ίσως δύο μηνών- για να καταλήξει σε αυτό που κατ’ ευφημισμόν οι αξιωματούχοι αποκαλούν πρόγραμμα αναδιάρθρωσης.

Εξακολουθούν, βεβαίως, να υπάρχουν αξιωματούχοι που υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται. Βρίσκονται κυρίως στο Βερολίνο. Η κ. Angela Merkel δηλώνει ότι δεν θα δεχθεί να της επιβάλουν οι αγορές τι θα πράξει. Τα στελέχη της, μάλιστα, θυμίζουν το δυναμικό comeback στη δημοσιονομική θέση του Βελγίου κατά τη δεκαετία του 1990. Επισημαίνουν και την εντυπωσιακή πρόοδο της Ιρλανδίας. Υποστηρίζουν ότι, εάν η Ελλάδα έχει πολιτική θέληση και της δοθούν τα απαραίτητα περιθώρια, θα τα καταφέρει.

Δεν νομίζω, όμως, ότι πραγματικά το πιστεύουν. Με δεδομένο το ύψος των χρεών, τα ελλείμματα στον προϋπολογισμό και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και την αξιοθρήνητη έλλειψη ανταγωνιστικότητας, η χώρα δεν μπορεί να ξεφύγει από την παγίδα του χρέους. Οι αλλεπάλληλες συνταγές λιτότητας θα σκοτώσουν τον ασθενή.

Προς το παρόν, η ανομολόγητη στρατηγική της ευρωζώνης -αν όντως μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς τον όρο «στρατηγική»- είναι η αναβολή. Να κρατηθεί η Ελλάδα στην επιφάνεια για περίπου δύο χρόνια και η υπόλοιπη ευρωζώνη θα είναι αρκετά ισχυρή ώστε να αντέξει το σοκ της χρεοκοπίας.

Οι Γερμανοί αξιωματούχοι προειδοποιούν ότι εάν αποδεσμεύουμε την Ελλάδα τώρα, τότε η Πορτογαλία και η Ισπανία θα πρέπει να προετοιμάζονται για τα χειρότερα. Στη συνέχεια, είναι και η Ιταλία, η οποία αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα αλλά και πολιτική δυσλειτουργία. Η συναλλαγή με τον κ. Silvio Berlusconi είναι αδύνατη ακόμη και υπό τις καλύτερες συνθήκες. Τώρα δεν είναι η κατάλληλη περίοδος να τον οπλίσουμε με νέες δικαιολογίες για την αδράνειά του.

Η αποφυγή του ηθικού κινδύνου είναι μία καλή αρχή. Μπορεί, όμως, να γίνει και επικίνδυνη. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διαφυλάττει με ζήλο την αξιοπιστία της και την αρχική της εντολή. Ο κ. Jean-Claude Trichet δήλωσε και αυτήν την εβδομάδα ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη της κρίσης, αντί να τη μεταβιβάσουν στην ΕΚΤ.

Θεωρητικά, ίσως να έχει δίκιο. Οι κανόνες, όμως, σε ορισμένες περιστάσεις πρέπει να παρακάμπτονται. Ποια θα είναι η αξιοπιστία της ΕΚΤ εάν καταλήξουμε στον επιτάφιο του ευρώ;

Το σχέδιο Α στηρίχτηκε στην εκτίμηση ότι θα υπήρχε μία ασφαλής καραντίνα γύρω από την Ελλάδα. Η οικονομική ανάπτυξη, η ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος και η απτή βελτίωση της δημοσιονομικής θέσης των άλλων κρατών της περιφέρειας θα ήταν η λύση για την ευρωζώνη. Μόνο τότε θα μπορούσε να επιτραπεί στην Ελλάδα να χρεοκοπήσει.

Τα πράγματα, όμως, εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά. Η αποτυχία να χειριστούμε την κατάσταση στην Ελλάδα έχει αποδυναμώσει και την υπόλοιπη ευρωζώνη, έχει οδηγήσει σε διασπορά του κινδύνου μετάδοσης μέχρι την Ιταλία και έχει φέρει στην επιφάνεια την ευπάθεια των τραπεζών στη Γαλλία και στη Γερμανία.

Το αποτέλεσμα είναι ένας φαύλος κύκλος. Η κρίση κρατικού χρέους που δημιουργήθηκε από την τραπεζική κρίση τώρα τροφοδοτεί μία δεύτερη τραπεζική κρίση. Η υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ιταλίας αυτήν την εβδομάδα και τα δεινά στη γαλλοβελγική Dexia είναι οι τελευταίες εξελίξεις.

Η διαχείριση μιας χρεοκοπίας δεν είναι εύκολη και ενέχει κινδύνους. Οι πολιτικοί ζουν με τον εφιάλτη της κατάρρευσης της Lehman Brothers. Και δικαίως. Δεν υπάρχουν εξασφαλίσεις ότι με απομειώσεις της τάξεως του 50% ή 60% στο ελληνικό χρέος δεν θα υπάρξουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Αυτό που είναι, ωστόσο, βέβαιο είναι πως ανεξέλεγκτη χρεοκοπία θα οδηγήσει σε οικονομική και χρηματοοικονομική καταστροφή.

Όπως έλεγε και ένας παλιός πρωθυπουργός της Βρετανίας, ορισμένες φορές δεν υπάρχει εναλλακτική στις δύσκολες αποφάσεις.

Δεν υπάρχει τίποτε μυστηριώδες για όσα πρέπει να γίνουν, ώστε να περιοριστεί ο κίνδυνος. Θα πρέπει να ξεκινήσουμε με μία συντονισμένη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και με τετραπλασιασμό της ισχύος του EFSF στα 2 τρισ. ευρώ. Η ΕΚΤ, παράλληλα, πρέπει να αποδειχτεί ότι η διάσωση του ευρώ είναι πιο σημαντικός στόχος από τη σταθερότητα των τιμών.

Οι αγορές πρέπει να πειστούν για δύο παράγοντες: ότι η ευρωζώνη έχει τους πόρους να χειριστεί κάθε ενδεχόμενο και κυρίως ότι οι κυβερνήσεις θα αναπτύξουν αυτούς τους πόρους.
Η διαχείριση της ελληνικής χρεοκοπίας θα πρέπει να παρουσιαστεί ως μέτρο πολιτικής βούλησης της Ευρώπης να πράξει ό,τι απαιτείται για να στηρίξει το ενιαίο νόμισμα.

Το μόνο ερώτημα που μένει είναι εάν η Ελλάδα θα πρέπει να παραμείνει στην ευρωζώνη. Η απάντηση είναι ναι… προς το παρόν. Η Ισπανία και η Πορτογαλία χρησιμοποίησαν την Ευρώπη για να εκσυγχρονιστούν. Η Ελλάδα δεν έκανε την ίδια προσπάθεια. Η χρεοκοπία δεν θα την απαλλάξει από την ανάγκη να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση των θεσμών της και να εκσυγχρονίσει την οικονομία της. Εάν δεν το κάνει, αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να βγει από την ευρωζώνη. Τότε, όμως, θα είναι δική της επιλογή.

ΠΗΓΗ: FT.com/Euro2Day

 

Από τον σύμμαχο Σμιτ στον εισβολέα Ρέσλερ

«Να τους πάρει ο διάολος τους ευρωπαίους αρχηγούς αν δεν καταφέρουν να σώσουν την Ελλάδα», φώναξε προχθές ο Χέλμουτ Σμιτ, ένας από τους τελευταίους εν ζωή «πατέρες» της κοινής Ευρώπης. Αυτά έλεγε ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, την ίδια ώρα που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Βερολίνου μάζευε τις βαλίτσες του να έρθει στην Αθήνα και να παρουσιάσει το D-Μάρσαλ, το λεγόμενο «γερμανικό σχέδιο Μάρσαλ» για την Ελλάδα, για το οποίο είναι πλέον φανερό σε όλους ότι έγιναν πολλά απ’ όσα έγιναν: η Γερμανία έρχεται τώρα γεμάτη ορμή να «προσαρτήσει» την Ελλάδα, δύο μήνες μετά τη συμφωνία του Ιουλίου, την οποία πλέον  αμφισβητεί, όταν στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει κάθε τι στην Ελλάδα έχει ολοκληρωτικά καταρρεύσει. Είναι πλέον όλα κυριολεκτικά τζάμπα.

 Απολύτως προδιαγεγραμμένα, με πρόγραμμα και σχέδιο, η χώρα έχει μεταβληθεί σε νέο Ελντοράντο για τους «συμμάχους» μας του Βερολίνου. Πρώτα συστηματική ερημοποίηση, έπειτα τζάμπα εξαγορά μαζί με εξαφάνιση της εθνικής κυριαρχίας. Κάτι που, φυσικά, είναι πολύ χειρότερο και απίστευτα πιο αρπακτικό από ότι ήταν το πραγματικό σχέδιο Μάρσαλ…

 

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ!

Γράφει η
Σοφία Βούλτεψη

Και ξαφνικά, άρχισαν όλοι να συζητούν για τον ελληνικό ήλιο. Και τι φωτεινός είναι και πόσο ζεστός και πόσο πολύ μας προτιμά, μένοντας με τις ώρες πάνω από τα κεφάλια μας.

Συγγνώμη, αλλά τώρα ανακαλύψαμε τον ελληνικό ήλιο; Τώρα πληροφορηθήκαμε την μεγάλης διάρκειας ηλιοφάνεια στη χώρα μας; Μήπως τελικά πράγματι, δύο χρόνια μετά την επανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ανέτειλε επιτέλους ο ήλιος πάνω από τη χώρα;

Τα ρωτώ όλα αυτά, διότι υποθέτω πως ο ήλιος έλαμπε πάνω από την Ελλάδα και τον Οκτώβριο του 2009.

Επίσης, ήταν ανέκαθεν γνωστό – και επομένως και κατά τις πρώτες «επαναστατικές» εκατό ημέρες – πως η Γερμανία επιθυμεί να έχει πάντα λυμένο το ενεργειακό της πρόβλημα, διότι διαφορετικά δεν λειτουργούν οι βιομηχανίες της.

 

Eθνική ανόρθωση και Ελευθέριος Βενιζέλος

Σήμερα είναι μια πολύ μεγάλη επέτειος που, όμως, ουδείς τη θυμάται και, ακόμα περισσότερο, ουδείς την εορτάζει. Σαν σήμερα, το 1910, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ορκιζόταν για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Ελλάδος. Μιας χώρας που επί χρόνια δεν μπορούσε να ανακάμψει από τη διπλή εθνική καταστροφή της. Η τραγική έκβαση του «Ατυχούς πολέμου» του 1897 και η σχεδόν ταυτόχρονη επιβολή του διεθνούς οικονομικού ελέγχου, είχαν βυθίσει την Ελλάδα σε μία μακρά νύχτα, που κράτησε περισσότερα από δέκα χρόνια. Η χώρα ήταν εσωτερικά και εξωτερικά καθολικά ηττημένη. Οι ξένοι δανειστές πίεζαν με τον ίδιο τρόπο που και σήμερα γνωρίζουμε. Η κοινωνία βίωνε την ίδια παρακμή. Και ο μόνος λόγος που η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν είχε καταλάβει μέχρι και την Αθήνα, είναι ότι οι δυτικές δυνάμεις την είχαν σταματήσει – το γιατί, είναι μεγάλη συζήτηση, πάντως αυτό συνέβη.

Και, ξαφνικά, γίνεται η μεγάλη ανατροπή. Ενας νέος ηγέτης, άγνωστος στην ελλαδική πολιτική ζωή, εμφανίζεται περίπου από το πουθενά, για να οδηγήσει τελικά την Ελλάδα, σε συγκριτικά ελάχιστο χρόνο όχι μόνον στην πλήρη ανατροπή της διπλής ήττας, μα και σε δρόμους που αυτός ο τόπος ουδέποτε πριν είχε φανταστεί. Πώς ήρθε όμως ο Βενιζέλος στην εξουσία;

 

Μια απάντηση στο FOCUS

Γράφει ο
Γιάννης Δημαράς*

«Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο,
είναι και η Ελλάδα για την ανθρωπότητα»
Γκαίτε

Μια δεύτερη, δυστυχώς, δυσάρεστη «έκπληξη» επιφύλαξε το γερμανικό περιοδικό FOCUS για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Μετά την άσεμνη χειρονομία της Αφροδίτης της Μήλου, σειρά είχε τώρα να πνιγεί η Ακρόπολη, η χώρα μας και μαζί με αυτή τα ιερά και όσιά μας.

Δεν είναι ζήτημα λογοκρισίας, ούτε απαγορεύεται να υπάρξει σχόλιο ή εκτίμηση για τη χαώδη κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική οικονομία και κοινωνία από τις πράξεις και τις ενέργειες της σημερινής κυβέρνησης.

Όμως, όλα έχουν ένα όριο. Έχουν μια «κόκκινη γραμμή». Την οποία το εν λόγω περιοδικό τις ξεπέρασε. Πιστεύω ηθελημένα και υστερόβουλα.

Ένα έθνος, όμως, δεν έχει τιμή αγαπητές κυρίες και κύριοι του FOCUS. Δηλητηριάζετε την χώρα μου, τους συμπολίτες μου και μας παρουσιάζετε σαν τα «παγκόσμια τέρατα» που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο.

 

«Στρίβειν» διά του αρραβώνος…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ακόμη και ο Ντίνος Ηλιόπουλος, αυτός ο μεγάλος Έλληνας ηθοποιός, δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει τα γέλια του στο άκουσμα της πρότασης που έβαλε χθες στο «τραπέζι» η κυβέρνηση, σχετικά με τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το μνημόνιο.

Όσο «ατσίδας» και να είσαι, όπως λεγόταν η ταινία του 1962 με την οποία καθιερώθηκε η περίφημη έκφραση «στρίβειν διά του αρραβώνος» από τον αείμνηστο Ηλιόπουλο, δεν είναι δυνατόν να πας στον ελληνικό λαό μετά από δύο χρόνια μνημονίου, υπερφορολόγησης και κούφιων υποσχέσεων και να του θέσεις το ερώτημα: «θέλεις ή όχι;».

 

ΨΕΜΑΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΙΚΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ

Πριν από μερικές ημέρες, το πρόβλημα του Ευάγγελου Βενιζέλου ήταν να μην γίνουμε Αργεντινή. Από χθες, μάθαμε ότι το πρόβλημα του Γιώργου Παπανδρέου είναι να μην γίνουμε… Ινδία. Σ’ όλα αυτά, υπάρχει φυσικά μια βαθιά αντίφαση: άλλος δρόμος η Αργεντινή, άλλος η Ινδία, γι άλλο μιλά ο ένας, γι άλλο ο άλλος… Όμως αυτό, είναι δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι ότι τόσο ο πρόεδρος όσο και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, δυστυχώς, για μια ακόμα φορά, χθες και προχθές, όχι απλώς δεν είπαν την αλήθεια – ή τουλάχιστον, δεν την είπαν ολόκληρη -, αλλά, αντιθέτως, την ξόρκισαν με μανία και παρέλειψαν το πιο δηλητηριώδες και κομβικό, καθοριστικό κομμάτι της.

Η βασική αλήθεια που ξόρκισε χθες στο νέο «διάγγελμά» του ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι το ενδεχόμενο να υπάρξει ελληνική χρεοκοπία. Αρνήθηκε όχι απλώς ότι είμαστε κοντά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά ακόμα και ότι υπάρχει ως ελάχιστη πιθανότητα. Κι αυτό, απλώς, δεν είναι αλήθεια. Και το γνωρίζει. Τα νούμερα δεν βγαίνουν και μάλιστα διπλά: δεν βγαίνουν ούτε αυτά που εμποδίζονται από τις πραγματικές εξελίξεις, αλλά ούτε και πολλά από εκείνα που έχουν εγγραφεί ως έσοδα που, τελικά, δεν θα υπάρξουν.